Er moet mij weer iets van het hart.

Vandaag las ik een stuk in het Noordhollands Dagblad. Het artikel gaat over een band die boos is. Ze zijn boos omdat hun decennialange subsidie is stopgezet. Het gaat hier niet over een paar duizend euro subsidie per jaar… Nee, het gaat om zo’n 2 ton per jaar. Dat is zegge en schrijve; tweehonderdduizendeuro. Ter verduidelijking: 200.000,-. Per jaar. Het is uiteraard ieder zijn goed recht subsidie aan te vragen, net zo goed als het ieders goed recht is vragen te stellen over de toekenning daarvan. Het gaat mij ook niet om de band zelf want, afgezien van de belabberde argumentatie van de afwijzing, smaken verschillen nou eenmaal. Het gaat mij om de verdeling. Want hoeveel artiesten zouden niet baat hebben gehad met een klein deeltje van zo’n bedrag? 

Ikzelf heb ooit eens een poging gewaagd. Weliswaar op kleinere schaal en ook niet eens voor mezelf. Ik had namelijk het idee opgevat mijn ‘RH Gitaarworkshop’ financieel mogelijk te maken voor kinderen uit, zoals ze dat zo vriendelijk noemen, ‘kansarme gezinnen’. Mijn argumentatie was vrij simpel. Middels een gitaar zouden die kinderen wellicht zomaar kunnen ontsnappen uit een ‘kansarme’ positie. Al was het alleen maar in hun hoofd. De hersenen even op een ander spoor. Even geen tijd en ruimte voor zorgen en rottigheid. Want ik weet toevallig dat als je met een instrument bezig bent er even geen tijd is voor zorgen. Bovendien kan het bespelen van een instrument zeer bevrijdend werken en al snel iets van ‘jezelf’ worden. Op wat voor niveau dan ook. Wie weet zou een fonds een kind, waarvan de ouders zich bijvoorbeeld geen gitaar zouden kunnen veroorloven, een kans kunnen geven de nieuwe ‘Jimi Hendrix’ te worden!? Ik diende een uitgewerkt plan in en ging vervolgens bij diverse ambtenaren op bezoek. Het zou gaan om steun voor zes, zeven kinderen. Qua financiële middelen had ik zo’n 2000,- nodig. Zegge en schrijve: tweeduizendeuro. Een gitaar, tien workshop avonden en zes afsluitende optredens met een live band. Wie wordt daar nou niet blij van? 

Na maanden door verschillende instanties van het kastje naar de muur te zijn gestuurd heb ik het, overigens tot mijn grote spijt, opgegeven. Ik kwam er simpelweg niet doorheen. Hoe graag ik ook wilde. Begrijp me niet verkeerd; Ik gun iedereen alle geluk en geld van de wereld. Op de vraag in hoeverre geld daadwerkelijk gelukkig maakt; daar ben ik nog niet over uit, maar de kansen worden in ieder geval wat verruimd. Wat ik wel zeker weet is dat ik zes, zeven kinderen gelukkig had kunnen maken. Dat dat niet gelukt is; daar baal ik nog steeds van. 

Laten we nou eens gaan kijken hoe we de 'kansarmen' 'kansrijk' kunnen maken... Ja toch!? 

Al met al en om Louis van Gaal maar even verkeerd te quoten: Ben ik nou zo dom, of zijn zij zo slim? 

Zo, dat was het, ik ga weer even verder met mijn eigen broek ophouden. 

Tot later! 

😊