Ik liet mijn vrouw vanmiddag een promofilmpje (niet te verwarren met het woord 'pornofilmpje') zien van een band met daarin een aantal bekende en minder bekende muzikanten. De zoveelste tribute naar een jaren 70 groep. Ze ligt nu nog steeds met migraine in bed. 

Ondanks het feit dat ik zelf de afgelopen 27 jaar zijdelings betrokken ben bij de 'vaderlandse muziekscene' en dientengevolge wel wat gewend ben, had ook ik moeite het filmpje uit te kijken. Dat heb ik dan ook niet gered. Begrijp me niet verkeerd; iedereen mag lekker zelf weten wat hij of zij leuk vindt. Covers spelen? Echt helemaal niks mis mee. Vind ik zelf op z'n tijd ook leuk! Een tribute naar een artiest of band? Ook niks mis mee. Echter; zolang het maar met hart en ziel gedaan wordt. Met PASSIE voor de muziek.

Maar dit...? Dit klonk vanaf de eerste noot als een concept. Een plan om munten te vergaren. Op zich OOK niet eens erg want iedereen moet ergens zijn brood mee verdienen, ja toch? Maar... Er werd vrij beroerd gezongen. Gewoon lelijk eigenlijk. Het rockte niet waar het zou moeten rocken. De drums liepen er af en toe uit. De mix klonk alsof er weinig aandacht aan was geschonken. De toon- en karakterloze, technisch gezien redelijk gespeelde gitaarpartijen, waren vooral 'veel', 'ongepast' en stonden eerder in dienst van het eigen ego dan van de muziek. Die gitaristen zijn ook allemaal hetzelfde hè!? Over de rest zal ik maar zwijgen. Maar eerlijk is eerlijk; het promofilmpje zag er wel gelikt uit! 

Ik zag het plaatje in de studio voor me. 

'Jongens, jongens... Hartstikke leuk dat jullie er allemaal ff zijn. Tof! Zeg, luister... Ik ben dus de bedenker/producer van dit concept en we gaan het als volgt doen. Vanmiddag zetten we ff de opnames in elkaar, speel maar ff een paar liedjes en wat medleys ofzo, de rest fixen we wel ff in Pro-Tools, later in de middag schieten we wat gezellige plaatjes voor de promo, na het eten mixen we het allemaal ff in elkaar en dan gaan we... VERKOPEN! YES, YES, YES!' 

En zo klonk het dus. De nootjes waren er wel, de schemaatjes (netjes van de Ipad gelezen), klopten ook, maar al met al klonk het zo... Passieloos. 

En dan hoor ik dus nog steeds duizend keer liever een gedreven band. Een band met passie voor muziek. Die bijvoorbeeld Nirvana probeert na te spelen. Of wat voor lied dan ook. Of het nou slechter of beter dan het origineel is, dat maakt mij dan niet eens zo heel veel uit. Over smaak valt natuurlijk niet te twisten, maar zolang er met vuur, overtuiging en naar beste kunnen wordt gespeeld, kan ik het al snel meer waarderen dan een concept dat van hogerhand 'bedacht' wordt en dan vervolgens, muzikaal gezien, 'afgeraffeld' wordt terwijl alle omhoog gevallen betrokkenen elkaar voortdurend op de schouders lopen te slaan met teksten als; 'Hee joh, te gek gespeeld man!' 'Nee man, JIJ bent pas echt te gek!' 

Carl Perkins zong het in 1955 al; 'Well... It's one for the money...' Een jaar later coverde Elvis het overigens. Zie je wel... Met coveren is dus niks mis. Maar passieloos conceptueel winstbejag nastreven vind ik persoonlijk, ehrm.... Nah ja ok.... Genoeg gezeurd en wat weet ik er nou eigenlijk van.