Zoon: 'Pap, wil je me even helpen met huiswerk?'

Ik: 'Tuurlijk.'

Zoon: 'Het is muziek. Lekker makkelijk dus.'

Ik: 'Ok. Makkie. Kom maar op.'

Notenschrift.

Oeps... Dat had ik niet verwacht. Ik kan namelijk voor geen ene meter lezen. Geen een noot. Laat staan ritmes en maatsoorten. Het heeft me nooit wat gezegd, nooit wat gedaan en zal me ook nooit wat doen, vrees ik...

Maar ik liet me natuurlijk niet kennen. Ik deed mijn best, echter na zo'n tien minuten ploeteren begon ik te strooien met teksten als 'Aha... Wacht even... Ja ja... Ik denk dat ik em nu wel begrijp' en een langgerekt 'Hmmmmmm...... Nee... Dat zit natuurlijk zo... Wacht even ik, eh.... eh ik denk...' Niks. Helemaal niks.

Mijn zoon keek me vragend aan. Om mezelf nog wat te redden zei ik dat het boek waarschijnlijk niet klopte. 'Want er staan maar vijf lijntjes i.p.v. zes. Een gitaar heeft toch zes snaren?' Stilte. Een verbaasde blik. Tenslotte een diepe zucht.

'Mam... Kan jij me helpen met huiswerk? Pap snapt het niet.'

In twee minuten legde zijn moeder, die het notenlezen wel kundig is, hem razendsnel alles uit over maatsoorten, ritmes en nootjes.

Ik leer het ook noo(i)t.