Mijn kortstondige droomcarrière bij Slayer

Toen ik midden jaren negentig als tijdelijke vervanger van gitarist Jeff Hanneman toetrad tot mijn favoriete trash metal band Slayer, gebeurde er iets opmerkelijks.

De te spelen setlijst bestond uit zesentwintig nummers, waaronder favorieten als ‘Reign in Blood’, ‘War Ensemble’, ’Hell Awaits’ en ‘South of Heaven’. Het instuderen van zoveel nummers bleek een tijdrovende, pittige klus maar dankzij mijn ijzeren discipline was ik er uiteindelijk helemaal klaar voor.

De eerste zes optredens verliepen uitstekend. Mijn backline, bestaande uit achttien Marshall kasten die met 72 speakers een totaalvermogen van 5400 watt produceerde was eerlijk gezegd een beetje ‘overkill’, maar deed de steevast uitverkochte zalen dusdanig op de grondvesten trillen dat zelfs de meest geharde metal-concertbezoeker na afloop niet wist of ie naar voren of naar achteren liep.

Afijn, ten tijde van het zevende optreden in Liverpool, ging het faliekant mis.

Tom Araya, de in Chili geboren zanger, had namelijk vlak voor dat optreden samen met een vriend besloten de setlijst totaal te veranderen. Van alle liedjes die er op de nieuwe lijst verschenen kende ik er slechts vier.

Slik…

De schrik sloeg me direct om het hart.

Hoe ga ik dit doen? Opgeven was toch geen enkele optie!?

Met nog slechts drie uur op de klok voordat het optreden zou beginnen besloot ik in hyperfocus te gaan en de nummers razendsnel uit mijn hoofd te leren. Alles op alles.

Dat bleek al snel een volstrekt kansloze missie. Het was simpelweg gewoon te veel.

Hoe konden ze dit nou doen…!?

Ondertussen schoot die schimmige vriend van Tom door mijn gedachten. Dat irritante mannetje… Wat deed ie eigenlijk daar in ons kamp... Ik wist niet eens hoe hij heette. Zou hij er iets mee te maken hebben? Ik wist wel dat hij alle Slayer nummers kon spelen.

Met nog slechts een half uur op de klok alvorens het optreden in de reeds kolkende zaal zou beginnen, stapte ik met lood in mijn schoenen de kleedkamer binnen. Het volgende wat ik zou zeggen zou hoogstwaarschijnlijk het einde van mijn kortstondige Slayer-carrière kunnen betekenen.

Aan tafel zaten Tom, mijn all-time-favorite metaldrummer Dave Lombardo en (weer!) die schimmige vriend. Niemand zei wat. Complete stilte.

Ik haalde eens diep adem en zei;

‘Guys… as much as I would love to play all those great songs tonight, I just can’t…’ Voordat ik mijn zin kon afmaken stond Tom op en zei lachend;

‘Don’t bother, he can do it’, waarop hij naar dat vreselijk irritante kereltje wees.

‘Aha’, stamelde ik.

Einde droomcarrière bij Slayer.

Plots bleek de timing van dit alles eigenlijk eigenlijk wel prima uit te komen, aangezien ik in deze droom opeens besefte dat ik mijn telefoon thuis was vergeten uit de lader te halen! Wat stom zeg! Ja, die zat dus gewoon nog, totaal onnodig in de lader! Al met al; een geluk bij een ongeluk, dus eind goed al goed.

Om 07:00 werd ik wakker.

Toch leuk dat ik in mijn dromen zes keer met mijn trash helden op het podium heb gestaan.