Na vijf weken vrijwel dagelijks in de studio gewerkt te hebben aan de nieuwe 'Rob, Eric & Ruben Hoeke' cd/lp waren we klaar voor de eindmix. Het opnemen was een intensieve en toch ook wel emotionele klus geweest maar we waren tevreden over alle drum, bas en gitaarpartijen die we zonder click-track (hij deed namelijk niks op metronoom), hadden ingespeeld. 'Laten we de midi-files voor de gein eens door de originele piano halen i.p.v. die preset. Gewoon eens horen hoe of wat', opperde ik. Dat bleek vragen om ellende.

Het pianogeluid ging van 'wat vlak maar ok' naar compleet authentiek, warm en open. Het pianospel begon nog meer te leven en te vloeien als water. Wat 'ovaal' was werd volmaakt rond. En dan die feel en die swing... JA! Zò klonk jij, Pa! De beleving van de muziek werd plots totaal anders. Voor het eerst voelde het alsof hij ook in de studio was om deze plaat te maken. Zo moest het klinken en niet anders.

Maar onze partijen... Die hadden we dus ingespeeld op die 'wat vlak maar ok' pianosound uit het opnameprogramma. Een totaal andere feel dus. Wisten wij veel... Grappig genoeg bleef ons werk wel overeind, maar we hoorden ook direct de procenten die ontbraken. De feel tussen onze opnames en de piano was anders, simpelweg omdat we de intentie van wat onze vader voelde en hoorde toen hij het opnam, niet hadden ervaren tijdens het opnameproces. Nu wel. Ten tijde van de eindmix.

Met bovenstaande wetenschap hebben we dan ook vandaag besloten alles overnieuw te doen. Om zijn spel te voorzien van een maximale backing en ook die laatste, nu nog ontbrekende extra procenten, compleet te nailen. Zoals het bedoeld is en was. Muziek is en blijft toch in eerste instantie gevoel en juist dàt moet gewoon maximaal zijn. Dat zijn we niet alleen aan hem verschuldigd,maar zeker ook aan onszelf.

De geplande releasedatum van 1 september zal hierdoor dus vertraging opleveren maar dat komt het eindresultaat straks enorm ten goede.

Al met al zijn we toch wel blij met deze 'beginnersfout'.