Gisteren reed ik in de auto van mijn vrouw. Vanuit mijn ooghoek ontwaarde ik een oranje trommeltje. Toen ik die openmaakte bleken er een soort vreemd uitziende pepermuntjes in te zitten.

Mijn gulzige ik had al een handjevol opgepeuzeld voordat ik überhaupt de tijd had genomen om na te denken over wat ik eigenlijk at. De 'pepermuntjes' smaakten in ieder geval niet naar pepermunt. In feite smaakten ze gewoon ronduit vies.

Toen ik mijn vrouw later vroeg naar dat oranje trommeltje met die dubieus smakende pepermuntjes bleken het dan ook helemaal geen pepermuntjes te zijn. Sterker nog; het waren anti-misselijkheidpilletjes. Voor de hond. Beetje jammer. Echter, ik werd er niet misselijk van, dus ze werken wel.

Wat een avontuur weer.