Ik speelde vannacht in een theater. Samen met mijn vroege mentor Thé Lau, waar ik zo'n vier jaar mee heb samengespeeld in Nederland en België. Alles klonk goed, alles klonk fijn. Eigenlijk zoals altijd. Maar het was mijn 'Argentina 78 voetbalplaatjesboek' dat het geheel naar ongekende hoogtes stuwde.

In een van de liedjes was het namelijk de bedoeling dat ik op dat boekje, als een soort van percussie, met mijn vingers zou meetikken. En toen; toen kwam alles samen. De muziek, het ritme, de zang, het arrangement... Het geheel klonk wel zo fantastisch en betoverend dat Thé, na afloop van het lied en ten overstaan van een volle zaal, zich enigszins verbaasd tot mij wende en mij vroeg waar dat Hemelse geluid toch vandaan kwam. Ik hield mijn oude 'Argentina 78 voetbalplaatsjesboek' omhoog, waarna een enorm applaus volgde.

Toen ging om 07:00 de wekker. Tijd om op te staan en mijn jongste zoon naar school te brengen. Doorgaans kost me dat ongelooflijk veel moeite, zo midden in de nacht, maar deze keer ging dat fluitend.

Herman Deinum leerde me ooit dat dit soort dromen geweldig zijn, maar dat je wel moet oppassen als ze overdag te vaak voorkomen. 😆

Evengoed; Het was heel fijn weer even met Thé samen te kunnen spelen, ook al was het 'slechts' een droom.

Velen missen hem. Ik ook. ❤️