'De dag die je wist dat (nooit) zou komen is eindelijk daar!' (vrij naar het 'Koningslied' - 2013) 😁🤐

Vroeger, zo rond 2002, kocht ik eens een Fender Stratocaster. Een 'all black' uit 1977. Zag er supercool uit en hij woog geloof ik, zonder te overdrijven, zo'n twintig kg. Er mee optreden deed ik vrijwel nooit, want ik vond em te moeizaam spelen maar ik gebruikte em wel in de studio, want die kristalheldere specifieke sound; die haal je gewoon niet op die manier uit mijn favoriet; de Gibson Les Paul.

Door de jaren heen heb ik geprobeerd mezelf zo'n Stratocaster eigen te maken, maar het werd gewoon nooit wat. De Les Paul is en blijft 'mijn gitaar' en dat zal ook altijd wel zo blijven. Echter, toen ik een paar weken geleden een 'Fender The Edge Signature limited edition Stratocaster' in mijn handen kreeg gedrukt om te proberen, gebeurde er wel even wat. De klank en bespeelbaarheid van deze gitaar is vele malen beter dan ik ooit had ervaren met een Stratocaster, behalve dan mijn 'Fender Squier Hello Kitty' uiteraard, maar dat is een 'baas boven baas' verhaal natuurlijk! 😎

Voor de gitaarnerds zoals ik: C-shaped vrij dunne hals (erg comfortabel!), licht qua gewicht, locking tuners, Dimarzio FS1 bridge pickup klinkt vol en warm en nergens 'iel' en 'schel', onderlinge verhoudingen kloppen als een bus en de sound is geweldig. En dan ook nog in DE Hendrix-kleur mèt 'Big Headstock'! Jaja, die 'The Edge', overigens altijd een van mijn favoriete gitaristen geweest, is zo gek nog niet!

Ik ben er blij mee! 🎉🎸